Անգլիացի գրող Ալան Ալեքսանդր Միլնը ուներ մի տղա, անունը` Քրիստոֆեր Ռոբին: Միլնը շատ էր սիրում Քրիստոֆեր Ռոբինին և միշտ խաղում էր հետն ու հեքիաթներ հորինում նրա համար: Մի օր էլ նրան մի փափուկ խաղալիք արջուկ նվիրեց: Ռոբինը շատ ուրախացավ և այնպես սիրեց իր արջուկին, որ երբեք չէր բաժանվում նրանից. ուր գնար, հետը տանում էր:

Արջուկի անունը դրեցին Վինի Թուխ: Միլնը և Քրիստոֆեր Ռոբինը պատմություններ էին հորինում ու խաղում այդ պատմությունները: Դրանք հենց Քրիստոֆեր Ռոբինի և նրա խաղալիքների` Վինի Թուխի, Դնչիկի, Իա-Իայի, Բուի, Ճագարի, Վագրի, Կենգուի և Ճստիկ Ռուի մասին էին: Ամեն երեկո այս խաղալիքները «կենդանանում» էին ու սկսում խոսել, շարժվել, ապրել:  

Այսպես ստեղծվեց «Վինի-Թուխը և բոլոր-բոլորը» գիրքը: Այն շատ զվարճալի է, կարդա ու ծիծաղիր:

Վինի Թուխը մեղրից բացի մի բան էլ էր շատ սիրում աշխարհում` ոտանավորներ հորինել: Թուխը դրանք անվանում էր երգ-քրթմնջիկներ:

Ահա մի քանի երգ-քրթմնջիկ:

Ես Ամպիկ եմ, Ամպիկ, Ամպիկ,

Ոչ թե փոքրիկ թուխ արջուկ,

Ա՜խ, ինչ լավ է լինել Ամպիկ

Ու սավառնել երկնքում:

Տարա-տարա-տարա-րա՛,

Տրամ-պամ-պամ-տիրամ պամ-պա՛:

Տիրի-տիրի-տիրի-րի՛,

Տրամ-պամ-պամ-տիրիրիմ-պիմ-պի՛:

Քայլում եմ ե՛ս

Տիրլիմ-բոմ-բո՛մ,

Եվ ձյունը ինձ

Տիրլիմ-բոմ-բո՛մ,

Չի վախեցնում.

Ծածկում է նա իմ հետքե՜րը:

Բայց ասացե՛ք

Տիրլիմ-բոմ-բո՛մ,

Բայց ասացե՛ք,

Տիրլիմ-բոմ-բո՛մ,

Ինչի՞ց է, որ

Սառչում են իմ ոտքե՜րը:

Լավ է ապրում Վինի-Թուխը

Աշխարհու՛մ,

Դրա համար էլ միշտ ուրախ է

Նա երգո՛ւմ:

Ո՛չ, նա երբեք չի նեղանա,

Ինչ էլ ուտի, չի հաստանա,

Վինի-Թուխը ուտելուց է

Նի-հա-րո՛ւմ:

Մոտ օրերս ոնց պատահեց,

Հյուր գնացի բարեկամիս,

Ու ոնց եղավ, սիրտս ուզեց,

Ասել, խոսել դեսից-դենից:

Եվ պատմեցի, թե երբ ու ով,

Եվ թե ինչու, նաև ինչից,

Ինչով, որտեղ, ինչ պատճառով

Եվ դեպի ուր ու որտեղից:

Ոնց էր առաջ ու ոնց հետո,

Եվ թե ինչու եղավ այդպես,

Իսկ եթե ոչ, ապա այո,

Ով ում, ինչ ինչ, նաև ինչպես:

Իսկ երբ բառ էր ինձ պակասում,

Ասում էի մեկ «Վա՜խ», մեկ «Վա՜յ»

«Այսպես ասած», «Առողջություն»

Իսկ երբեմն էլ` «Ա՛յ-ա՛յ-ա՛յ-ա՛յ»:

Երբ իմ խոսքը ավարտեցի,

Հարցրին. «Վե՞րջ: Միայն այդքա՞ն:

Մի ամբողջ ժամ դու խոսեցիր,

Չպատմելով ո՛չ այս, ո՛չ այն»: