1. Ըստ Հր․ Աճառյանի հաշվումների՝ հայերենն ունի շուրջ 11 հազար բառարմատ։ Գրաբարն ունեցել է մոտ 50 հազար բառ, ժամանակակից հայերենը՝ մի քանի անգամ ավելի, սակայն արմատների թիվն այս ընթացքում ավելացել է ընդամենը մի քանի տասնյակով, այն էլ՝ փոխառությամբ։ Ասել է թե՝ նոր բառերը կազմվել են արդեն գոյություն ունեցող արմատներով։

2. Ամերիկացի հայագետ Փիտեր Քաուին նկատել է․ «Հայերենին տիրապետողն անմիջապես կհասկանա, թե ինչ է քո միտքը, եթե նույնիսկ ինքնաստեղծ բառեր գործածես: Շատ վառ զգացումներ եմ ունենում հայերեն խոսելիս»:

3. Հայերեն «համույթ» բառն արմատ չունի, այլ կազմված է միայն նախածանցից և վերջածանցից, իսկ «գերագույն» բառը՝ նախածանցից, հոդակապից և վերջածանցից։

4. «Հագի» բառը հայերենի միակ գոյականն է, որ չունի ուղղական հոլով։

5. «Մի՞թե» բառը միշտ գրվում է հարցական նշանով և արտասանվում հարցական շեշտով։ Եթե այս բառն առկա է նախադասության մեջ, ապա միշտ նա է կրում նախադասության արտասանական շեշտը։

6. Եթե հայերենում «ասացի» և «ասել եմ» ձևերն արտահայտում են նույն բայի տարբեր ժամանակաձևեր (անցյալ կատարյալ և վաղակատար ներկա), ապա ռուսերենում այդ ժամանակձևերն արտահայտվում են տարբեր բայերով՝ «сказал» և «говорил»։

7. Մեսրոպյան այբուբենին Օ և Ֆ տառերն ավելացել են գրերի գյուտից դարեր անց, իսկ և-ն ի սկզբանե ոչ թե ևս մեկ ավելացող տառ է եղել, այլ Օ-ն ու Ֆ-ն այբուբենին կցող «եւ» շաղկապը, դրա համար էլ այն մեծատառ չունի։