Մարիամ Նարինյան

12 տարեկան, ք․ Գորիս

Սարերով ու լեռներով,

Պատված ելևէջներով,

Իր թովչանքով ու պատվով՝

Կանգնած էր նա ողջախոհ՝

Պարզությամբ ու պչրանքով,

Իր սրբազան խաչերով

Եվ օրհնված քարերով։

Շաղախվում էր մե՛րթ երկնին

Մե՛րթ գեղանի անտառին։

Գեղարդը մեր սրբազան՝

Ապրած ութ դար և ութ կյանք,

Հայրենիքի զարդ դարձած,

Օտարների աչքերում՝

Շփոթմունք առաջացրած,

Պահվել է մեր պապերի

Եվ կպահվի մեր կողմից,

Որպես մի թանկ ապառաժ,

Աստվածային մի մեծ գանձ։