Ներսես Շնորհալի

* * *

Ամբողջ օրը տանը մնում,

Բեհեզ բարձի վրա քնում,

Հենց որ մուկ է տեսնում հանկարծ,

Բազեի պես որս է անում:

(Կատու)

* * *

Չորս ոտք ունի, բայց շուն չի,

Զու է ածում, թռչուն չի,

Խոտ է ուտում կովի պես,

Պատյան ունի, բայց տուն չի:

(Կրիա)

* * *

Ամբողջ օրը քուն չունի,

Լայն դաշտերում տուն չունի,

Ծաղկից ծաղիկ է թռչում,

Փեթակ ունի, բուն չունի:

(Մեղու)

* * *

Արքա չունեն, սակայն արագ

Կազմում են մեծ, ահեղ բանակ,

Հենց մտնում են արտը հասած՝

Բերքն են հնձում առանց դանակ:

(Մորեխ)

* * *

Նա որսորդ է չար ու անգութ,

Հագին մուշտակ՝ սիրուն, պուտ-պուտ,

Ժանիքը սուր, ագին բարակ,

Եվ աչքերն են մի-մի ճրագ:

(Հովազ)

* * *

Ճարտարագետ և իմաստուն,

Ծաղկի փոշուց շինում է տուն,

Լեզուն՝ քաղցր, ինքը բարի,

Չունի դադար, հանգիստ ու քուն:

(Մեղու)

* * *

Նա ապրում է շարժուն տան մեջ,

Ծտի նման խայտում անվերջ,

Առավոտից մինչ իրիկուն

Չունի հանգիստ ու չունի քուն:

(Ձուկ)

* * *

Երեկ տեսա մի քարավան

Ճամփա ելած՝ գնում էր Վան,

Պոչ-պոչ բռնած, շարքով կարգին

Մի-մի հատիկ առած մեջքին:

(Մրջյուն)

* * *

Մի թռչուն կա շատ իմաստուն,

Բարեկամ է նա միշտ մարդուն,

Աղմկում է, ձայնեղ կանչում,

Երբ որ գող է մտնում իր տուն:

(Սագ)